بزرگترین و مؤثرترین سلاحی که رژیم عراق برای خفه کردن صدای کردها و از بین بردن آنها استفاده کرد، سلاح های شیمیایی بود که طبق کنوانسیون ژنو مصوب 1925، استفاده از سلاح های شیمیایی ممنوع است. اگرچه عراق در سال 1931 این معاهده را امضا کرد و تعهد مشروط خود را اعلام کرد.
اما دولت عراق همواره در این موضوع (حمله شیمیایی) تصمیمات جامعه جهانی را زیر پا گذاشته و آنها را نادیده گرفته است، همچنین اصول و مبانی بین المللی را نادیده گرفته و بدون توجه به جامعه جهانی و بشریت از ارتکاب جنایات علیه ملت کرد دریغ نکرده است. حتی مقامات ارشد این رژیم در بحث ها و اظهارات خود منکر استفاده از این سلاح ها نشده اند، بلکه استفاده از سلاح های بزرگتر و مخرب تر را مشروعیت بخشیده اند.

  استفاده رژیم بعث عراق از سلاح های شیمیایی به آغاز جنگ عراق و ایران در سال های 1983، 1987 و 1988 علیه غیرنظامیان در شهرها و روستاهای کردستان عراق و ایران برمی گردد.

  حلبچه، سرگلو، برگلو، جبل گوجار، ماوت، جافران، سیرکو، بلە، ملکان، هلدن یاخسمر، شیخ وسان، دره بالیسان، دره جفایاتی، شارباژار، سرکول، قرادغ، سکانیان، گوپ تپە، عسکر، سیوسینان،  ورته، بادینان و بسیاری از مناطق دیگر را مورد حمله شیمیایی قرار داد.

 همچنین در ایران، در مناطق کوردستان مانند سردشت، مریوان، بوکان و کرمانشاه را با سلاح شیمیایی بمباران کرد.

بر اساس آمار، رژیم بعث در سالهای ذکر شدە شش هزار بمب شیمیایی در 285 نوبت از سلاح شیمیایی استفاده کرده و هزاران نفر را شهید و قربانی و مجروح کرده است.