بمباران حلبچه، کشتار، ویرانی و آوارگی – 1974
چهار سال پس از بیانیە 11 مارس 1970 که منجر به توافق کردها و دولت مرکزی عراق شد، رژیم بعث چهار سال آینده را صرف تضعیف و نادیده گرفتن خواسته‌های کردها کرد. این امر منجر به اعتراض کردها از طریق جلسات، تظاهرات و انتشار مقاله شد. بعثی های فاشیست با اولویت دادن به کشتار و ارعاب، از هر وسیله ای برای سرکوب مردم کرد استفاده کردند. آنها در ٢٤ آوریل ١٩٧٤ بمب ناپالم را بر روی قلعەدیزه انداختند. دقیقاً دو روز بعد در 26 اوریل به مردم حلبچه حمله کردند و آنجا را که در اعتراض به بمباران قلعەدیزه راهپیمایی می کردند، بمباران کردند.
حلبچه، از دیر زمان مرکز ادبیات و روشنفکران، شهری قابل توجه در گفتمان سیاسی، فرهنگی و انقلابی بود. این شهر به عنوان یک مرکز اجتماعی و سیاسی در نظر گرفته می شد. بە همین خاطر حلبچه بە راحتی تحت سلطه هیج رژیمی قرار نمیگرفت.
در 26 آوریل 1974، دولت رژیم بعث عراق حلبچه را بمباران کردند و شهر را نابود کردند. این حمله منجر به کشته شدن 58 غیرنظامی و بیش از 100 زخمی شد. و بیشتر خانه ها، اماکن عمومی و مدارس با خاک یکسان شدند. اکثر ساکنان حلبچه آواره شدند، برخی به روستاهای اطراف نقل مکان کردند و برخی دیگر به اردوگاه های پاوه، سریاس و انزل در ایران پناه بردند. این فاجعه زخم عمیقی در حافظه جمعی کردها و شهر حلبچه بر جای گذاشت. در سال 1974، در عرض چند روز، رژیم بعث هر دو بمباران قلعەدیزه و حلبچه را با هدف تضعیف هویت ملی کردها هدف قرار داد و هر دو شهر را ویران کرد.
Leave feedback about this