نسل کشی انفال – 1988

 نسل کشی انفال – 1988

نسل کشی انفال که در سال 1988 رخ داد، مجموعه‌ای از حملاتی بود که توسط دولت عراق تحت نظام بعث عراق بە رهبری صدام حسین انجام شد و به ویژه به مردم کرد در عراق هدف گرفته شد. این حملات که از 23 فوریه تا 6 سپتامبر 1988 در هشت مرحله انجام شد، به کشتار منظم، ناپدید کردن و بیرون راندن و تبعید و کوچ اجباری صدها هزار کرد منجر شد. در طی نسل کشی انفال، رژیم عراق استراتژی  نابودی مردم کرد و هویت آنها بود. این استراتژی منجر به اذیت و آزار سیستماتیک شامل حملات گسترده به روستاهای کردستان، استفاده از سلاح‌های شیمیایی، کشتار جمعی و تبعید اجباری بود. هزاران مردم بیدفاع و مدنی کرد، از جمله مردان، زنان، کودکان، پیران و جوانان، به  شیوەهای وحشتناکی اعدام شدند یا شکنجه و مفقودالاثر شدند.

ژنوساید انفال منجر به تخریب و نابودی بسیاری از روستاهای کردستان شد، مردم آن مناطق را به اجبار تبعید کردند و بسیاری از آنان روانە گورهای دەستەجمعی کردند . تخمین زده می‌شود که 182,000 کردی در طی حملات اانفال کشته شدند.

انفال جزء هشتم قرآن است که به معنی “غنائم”  غنایمی کە درجنگ علیە کفار بدست میاید است. رژیم بعث این نام را برای عملیات نظامی خود، عملیات انفال، که از 23 فوریه تا 6 سپتامبر 1988 در هشت مرحله انجام شد، استفاده کرد. نابودی مردم کردی نقطه اوج جرائمی بود که توسط دولت عراق در طول رژیم بعث انجام شد. قبل از عملیات انفال، رژیم بعث برنامه‌ها و طرح‌های مهمی را توسعه و اجرا کرد، از جمله:

– تصمیم برای انجام یک سرشماری عمومی از عراق در سال 1987 برای جمع‌آوری اطلاعات جامع درباره جمعیت عراق به طور کلی، با توجه خاص به کردستان.

– صدور مصوبە توسط صدام حسین رئیس شورای فرماندهی انقلاب که قدرت‌ مطلق برای موبیلیزه کردن و نابود کردن را  بە علی حسن مجید اعطا کرد، مانند تصمیم‌ شماره 160 از 29 مارس 1987.

– مصوبە رئیس دفتر سازمان شمال ، علی حسن المجید، برای اجرای عملیات به طرز وحشیانه و اجباری، مانند مصوبە شماره 4008/28 از 20 ژوئن 1987.

همه این اقدامات، که تحت رهبری رئیس‌جمهور سابق عراق صدام حسین و رژیم بعث انجام شدند، قدم‌های  وحشتناک مهمی به سوی کشتار بودند، که شامل:

– شناسایی کردن

– دەستگیر جمع‌آوری کردن مردم

–   کشتار و نابودی انها

تصمیم شماره 160 شورای رهبری انقلاب 1987

:

تحت مجوز 160 سال 1987، صدام حسین علی حسن المجید را به عنوان رئیس دفتر سازمان شمالی منصوب کرد و به او اختیارات کامل برای اجرای اهداف رهبری در سراسر منطقه شمالی، از جمله کردستان، با هدف حفظ امنیت، صلح و ثبات، در کمال درندەخۆیی و قصاوت داد.

 مصوبەرئیس دفتر سازمان شمال شماره 28/4008 (1987) 

پس از گرفتن مقام رئیس دفتر سازمان شمالی، علی حسن المجید فوراً دستور شماره 28/4008 را در 20 ژوئن 1987 صادر کرد. این دستور به برای هنگ های اول، دوم و پنجم ارتش عراق دادە شد.

 این به عنوان منشور کشتار علیه مردم کردی شناخته شده است. تصمیم شامل هفت فقرە بود، از جمله ایجاد مناطق ممنوعه امنیتی (“المناطق المحذور آمنیا”) و تعیین تاریخ 22 ژوئن 1987 به عنوان مهلت اجرا اعلام شد کە در ٣ فقرە ان آمدە است:

– فرمان ممنوعیت حضور در مناطق ممنوعه امنیتی بطور جدی حضور انسان‌ها و حیوانات در این مناطق را تحریم می‌کند و به شلیک نامحدود و اجباری اجازه می‌دهد.

– فرمان انقال اجباری ساکنین روستاها و مانطق ممنوعە امنیتی کە منجر به انتقال اجباری ساکنان روستا به ارودوگاهای اجباری و  از پیش تعین شدە  منجر شد.

– فرمان  دەستگیری هر کسی که در مناطق ممنوعه امنیتی دستگیر شود، توسط ارگان‌های امنیتی مورد بازجویی قرار می‌گیرد و حکم اعدام برای افرادی که سن آنها بین 15 تا 70 سال است، اعمال می‌شود.

مراحل عملیات انفال:

عملیات انفال، که توسط رژیم عراق از طریق برنامه های استخباراتی، امنیتی، نظامی و اداری انجام شد، با نام عملیات انفال شناخته شد و از تاریخ 22 فوریه 1988 تا 6 سپتامبر 1988 ادامه یافت. مراحل این کمپین عبارت بودند از:

انفال اول: حمله به مناطق سرگلو و برگلو از 23 فوریه تا مارس

انفال دوم: حمله به قرداغ و دره جافایتی از 22 مارس تا آوریل

انفال سوم: حمله به منطقه گرمیان از 7 تا 20 آوریل.

انفال چهارم: حمله به دره نهر کوچک( زێی بچوک) از 3 تا 9   می

انفال 5، 6 و 7: حملات به دره های کوه های شقلاوا و رواندز از 15 می تا آگوست

انفال هشتم یا انفال نهایی: حمله به بادینان از 25 آگوست تا 6 سپتامبر در سال 1988.

طی کمپین های انفال، 4500  روستا تخریب شدند و جمعیت به طور اجباری مهاجرت کردند.

ده ها هزار نفر، بدون توجه به دین، جنسیت یا سن، از جمله کودکان، زنان و سالمندان، به جابجایی، بازداشت، کشته شدن و ناپدید شدن مورد برخورد قرار گرفتند. بسیاری از آنها شلیک شدند، شکنجه شدند و در قبرستان های دسته جمعی دفن شدند. افراد گرفتار شدند و در اردوگاه های بازداشت و اردوگاه های خشونت آمیز مانند توبزاوا، دوبز، نزارکی، نوگرا سلمان، سلامیه و قوراتو، مردند، هر کدام با داستان تراژیک خود از جرائم انجام شدە برخوردارن.

انواع سلاح ها از جمله سلاح هایی که بین المللی ممنوع شده اند و همچنین سلاح های شیمیایی و گاز سمی طی کمپین های انفال استفاده شدند. اسناد دولتی نشان می دهد که حدود 4500 روستا سوخته، تخریب شده، صاف شده و تخلیه شده اند.

طی کمپین های انفال، 182،000 غیرنظامی بدون توجه به نژاد، سن یا دین کشته شدند سرنوشت آنها در قبرستان های دسته جمعی پس از سقوط رژیم بعث آشکار شد.

استراتژی رژیم عراق در کمپین انفال علیه مردم کرد

تخریب ملت کرد و نابودی جمعیت کرد.

سرکوب مقاومت سیاسی و مسلح کرد.

تخریب زیرساخت های اقتصادی کردستان و فلج آن.

تغییر ویژگی های جغرافیایی و جمعیتی کردستان.

اجرای سیاست های عربی سازی در مناطق کردی (تعریب، تبعس، و تهجیر).

در رابطه با زنان کرد، هدف های رژیم عراق در طول عملیات انفال

ایجاد اضطراب روانی با جدا کردن مردان و زنان، به خصوص جوانان.

تجاوز به اخلاق و عزت نفس زنان.

بازگرداندن سیستم برده داری که شامل خرید و فروش زنان به عنوان برده می شود.

نقض حقوق بشر.

تخریب ساختار خانواده.

کمپین انفال شش ماه و 14 روز به طول انجامید، در تاریخ 23 فوریه 1988 آغاز شد و در تاریخ 6 سپتامبر 1988 پایان یافت، اما تاثیرات اجتماعی و روانی آن بر جامعه به طور کلی و خانواده های قربانیان همیشه احساس می شود.

پرونده  نسل کشی انفال در دادگاە عالی جنایت

پس از سقوط رژیم باعث در سال 2003، واقعاً قضیۀ انفال را در محکمه جنایی علیای عراق در سال 2006 مطرح کردند. در سال 2007، محکمه حکم نسل کشی را اعلام کرد و به جدیت جرائمی که در حملات انفال انجام شد، اعتراف کرد.

در ژوئن 2006، محکمه ویژۀ عراق اعلام کرد که صدام حسین و شش متهم دیگر در 21 اوت 2006 مربوط به حملۀ انفال محاکمه می‌شوند. در دسامبر 2006، صدام حسین برای کشتار جمعی در حملۀ انفال محاکمه شد. در 30 دسامبر 2006، در حالی که محاکمه انفال هنوز در جریان بود، صدام حسین به خاطر نقشش در قتل عام دوجیل اعدام شد.

لازم به ذکر است که در طول محاکمۀ صدام حسین در پروندە ژنوساید انفال، به دلیل پروندە دوجیل، حکم اعدام او اجرا شد که تأثیر زیادی بر پروندە انفال و دیگر موارد در محکمه مخصوص  پروندهای جرائم علیه کردها داشت.

در 23 ژوئن 2007، علی حسن المجید و دو متهم دیگر به نام‌های سلطان هاشم احمد و حسین رشید محمد به اتهام ابادت جمعی و دیگر اتهامات محکوم به اعدام شدند. دو متهم دیگر به نام‌های فرحان الجبوری و صابر عبد العزیز الدوری به حبس ابد محکوم شدند و طاهر توفیق العانی بر اساس درخواست دادستان تبرئه شد. المجید به جرائم جنگی، جرائم علیه بشریت و جرائم نسل کشی متهم شده بود و در ژوئن 2007 محکوم به اعدام شد.

این حکم بعداً توسط پارلمان عراق و دولت فدرال تایید شد، این امر شناخت بیشتری از نسل کشی را مستحکم کرد. با این حال، با وجود این تایید های قانونی، مسئله جبران خسارت مادی و معنوی برای قربانیان و بازماندگان نسل کشی انفال همچنان حل نشده است.

سکوت یا عدم اقدام دولت عراق در مورد جبران ضرر و زیان برای قربانیان موضوعی نگران‌کننده است. لازم است دولت با مسئلۀ جبران خسارت مواجه شود و به افراد و جوامع آسیب‌دیده که به دلیل نسل کشی انفال خسارت‌ها و ضربات زیادی دیده‌اند، حمایت کند.

باید تلاش‌هایی برای تضمین عدالت، جبران خسارات و حمایت روحی از زنده‌یادان و خانواده‌های آنها کرد، تا این امکان را برای آنها فراهم کنیم که زندگی خود را دوباره بسازند و از زخم‌های عمیقی که دیده‌اند، بهبود یابند.

در مورد به‌رسمیت شناختن اانفال به عنوان ژنوساید، برخی از کشورهای جامعه بین‌المللی اعلام کرده‌اند که انفال از جرایم ژنوساید و جرایم علیه بشریت است. با وجود تلاش‌هایی که برای ثبت و تحقیق در مورد جرائمی که در زمان گذشته انجام شده است، هنوز نیاز به انجام تلاش‌های بیشتری است.

“یادآوری و به‌رسمیت شناختن ژنوساید انفال گام مهمی است برای ادای احترام به قربانیان، ارائه عدالت به خانوادەهای آنان و زنده‌یادان، و تضمین اینکه چنین جرائم وحشتناکی در آینده تکرار نشود.”